Lieve ouders van kinderen, jongeren én jongvolwassenen; er moet even iets uit bij me. En het beste wat ik dan vaak kan doen, is gaan zitten en het gewoon allemaal opschrijven. Hier komt ie…
Heerlijk, (bijna) zomervakantie! Als kind, jongere en als jongvolwassene leek het vroeger wel alsof ik dán pas echt tot leven kwam. Die druk ging van mijn schouders; ‘niets moet en alles mag’.
In de vakantie ondernam ik als kind van alles; ik knuffelde en verzorgde onze huisdieren, sprong op de trampoline, ging vliegeren, speelde buiten met vriendjes en vriendinnetjes, verslond alle ‘Donald Duck pockets’, ‘Penny’s’, ‘Tina’s’ en vakantieboeken, loste graag raadsels en woordzoekers op, speelde allerlei bordspellen met mijn familie, voerde met mijn zusje en nichtjes zelfbedachte toneelstukjes op en ik knutselde en tekende dolgraag!
Besef van de tijd had ik niet in deze zomermaanden. Ik stond ‘s ochtends op en zag wel wat ik die dag ging doen en ontdekken. Ik genoot hier intens van; de wereld was mijn speeltuin en de vakantie kon mij niet lang genoeg duren.
Het gekke was dat deze vakantieweken voor mijn gevoel sneller voorbij vlogen dan de schoolweken. Iedere keer wanneer de start van het nieuwe schooljaar alweer naderde, draaide mijn maag om. “Help, daar gaan we weer…”. Aan het werk en in het gareel lopen. Leren, ploeteren en goed je best doen. Automatisch en nog vóórdat het nieuwe schooljaar van start ging, ging mijn lijf alweer in de kramp. Onbewust trokken mijn schouders zich op, hield ik mijn adem in en zette ik me schrap. Het was alsof mijn lijf zich klaarmaakte voor een gevecht; klaar voor een strijd die weer één heel schooljaar lang zou duren.
Met vriendinnen had ik het er wel eens over of uitte ik mijn zorgen en frustratie als de school weer ging beginnen. Maar op één of andere manier leken zij hier een stuk minder last van te hebben dan ik. Hieruit maakte ik destijds op dat ik vast een aansteller was, want blijkbaar vond niemand school zo verschrikkelijk als ik. Misschien maakte ik het erger dan dat het was? Het enige wat ik in mijn ogen dus maar het beste kon doen was; verstand op nul, gewoon doen, knokken, ondergaan en overleven. Dat was dan mijn strategie. Bij het naderen van het nieuwe schooljaar veranderde ik intern stukje bij beetje van een levendig en ontspannen mens weer in een dood en verstijfd vogeltje.
Dit ging zo op de basisschool, middelbare school, tijdens opleidingen en in mijn werkende leven. Je raadt het misschien al… een dergelijke strategie houdt een mens natuurlijk niet vol. Verstand op nul, gewoon doen, knokken, ondergaan, overleven… Ik leefde van vakantie naar vakantie en van weekend naar weekend, totdat die weekenden ook niet eens meer genoeg waren om mijn batterij voor de volgende week op te laden.
Mensen die deze strategie hanteren, leren, werken, doen en leven wel, maar absoluut niet meer voor zichzelf. Jezelf? Wie is dat eigenlijk? Grote kans dat je jouw echte zelf op deze manier gaandeweg uit het oog verloren bent.
Een gevolg van een dergelijk leef- en werkpatroon is namelijk dat je dag na dag steeds verder verwijderd raakt van je werkelijke zelf; van wie jij in essentie bent en wat jij de wereld vanuit jouw talenten en werkelijke interesses te bieden hebt.
Ik zie het aan de lopende band gebeuren; bij volwassenen, bij jongvolwassenen, bij jongeren, bij kinderen… en zelfs ook al bij peuters en jonger… Gezonde mensen die steeds verder verwijderd raken van de vrolijke, ontspannen en talentvolle personen die zij werkelijk zijn. Het worden mensen bij wie de sprankel in hun ogen verdwijnt, bij wie het vlammetje langzaam uit dreigt te gaan.
Het venijnige is dat wanneer je in deze negatieve spiraal zit je de talenten en mooie eigenschappen van jezelf ook niet meer ziet. Sterker nog; je denkt en gelooft dat je helemaal niets kunt en niets waard bent. Nou, mooie boel is dat.
Als ik terugdenk aan mijn eigen basisschool-, middelbare school- en studententijd en aan mijn tijd als werknemer in loondienst kan ik wel stellen dat ik een brave en hardwerkende leerling en werknemer was aan de buitenkant, maar van binnen iemand bij wie stukje bij beetje dat vlammetje aan het uitgaan was.
Wat ik vooral heb geleerd tijdens mijn schooltijd is om te werken naar de maatstaven en volgens het programma van een ander; de regels opvolgen, me gedragen en netjes gehoorzamen. Ik leerde om goed mijn best te doen en stickers, krullen, goede punten en diploma’s te halen. Echter, mijn eigen pad volgen, mijn eigen gevoelens begrijpen, mijn eigen creaties uiten, mijn eigen leven leiden, in mezelf geloven en stevig staan in de wereld… daar had ik nog nooit van gehoord.
“Tja”, hoor ik wel eens mensen zeggen; “maar ja, je moet nu eenmaal naar school” en “je moet nu eenmaal werken”. Iemand zei ook ooit eens tegen me: “Ja, ik hou ook niet van stofzuigen, maar ja het moet wel gebeuren!”. Dat soort opmerkingen…
Wel, ik kan je uit eigen ervaring inmiddels gelukkig vertellen dat leren en werken juist hartstikke leuk kunnen zijn! Werkelijk waar, er gaat een wereld voor je open. Een uiterst belangrijke voorwaarde hierbij is: dat je op jouw eigen passende wijze – op een plek waar jij écht gezien en gehoord wordt – dátgene mag leren en doen waar jouw vuurtje harder van gaat branden; waar jouw hart sneller van gaat kloppen!
Ik deed en leerde vroeger de dingen, omdat ze nu eenmaal moesten; niet omdat ik er werkelijk in geïnteresseerd was. Als je dit maar lang genoeg volhoudt, raak je steeds verder van jezelf verwijderd – van je werkelijke identiteit – en dan ben je verdomd lang bezig om die weer terug te vinden. Dat gaat je dan echt niet lukken met slechts een paar weken camping of strandvakantie; wél met een goede coach overigens die jou oprecht kan helpen om jouw diepste wensen weer naar de oppervlakte te halen…
Jouw diepste wensen en drijfveren, die in ieder mens aanwezig zijn, zijn ‘toevallig’ precies hetgeen wat jij als geen ander kunt, waarin jij van betekenis bent voor de wereld en waar jij voldoening uit haalt en plezier aan beleeft in je leven. Jouw eigen leven!
Goed, even terugkomend bij de moraal van dit verhaal. Wat zie je bij jouw eigen kind? Zit het helemaal op zijn of haar plek op de huidige school, hobby, sport, studie of baan? Is jullie kind vanuit zijn of haar eigen nieuwsgierigheid en innerlijke verlangens gedreven in wat hij of zij leert en doet? Of is het puur aan het volgen, gehoorzamen en overleven – van vakantie naar vakantie, van weekend naar weekend – en blijven hierdoor ondertussen zijn of haar werkelijke capaciteiten onbenut?
In het geval van het laatste; wacht niet langer meer tot het steeds erger wordt, maar onderneem nu nog actie, zodat je zoon of dochter weer dat levendige en vrolijke kind kan worden dat vanuit innerlijk leiderschap en motivatie met plezier in het leven staat. Van daaruit zal je kind kunnen opgroeien tot een gezond en volwassen mens.
Voor wie of wat leert en leeft jouw kind; voor een ander, voor beloning en goedkeuring… of voor zichzelf?
Lieve groet,
Marloes
P.S. Zie jij jouw kind zijn of haar eigen leven ‘lijden’ in plaats van ‘leiden’ en wil je graag nú nog actie ondernemen voor jouw zoon of dochter? Neem dan gerust contact met me op voor een vrijblijvende kennismaking. Je bent van harte welkom.
Stralende Kleuren Kindercoaching
T: 06-83822458
E: marloes@stralendekleuren.nl