Onlangs stelde iemand me vanuit alle nieuwsgierigheid achter elkaar deze vragen: “Hoe oud ben je? Heb je kinderen? Heb je een vriend?”. En vrijwel direct hier achteraan: “Oh, huh… en je hebt geen kinderen… Wat is er dan mis?”.
Euhm… “mis?”, dacht ik. Wat zou er mis moeten zijn dan? Heb ik iets ‘gemist’?
Tja, kijken naar wat er mis is. Daar zijn we met zijn allen nogal goed in geworden. Dit begint al bij het consultatiebureau, later met de rode strepen in je schoolschrift, en zo verder.
Ik weet nog goed dat ik als kind samen met mijn ouders aanwezig was bij een onderzoek en gesprek in een muf kamertje van de basisschool. De vrouw die daar tegenover me zat, mat me op en liet me tekenen. Ze keek naar me en met een soort van serieuze / ernstige blik beoordeelde ze hoe ik mijn creaties op papier zette. Na het consult kwam er een grafiek op tafel waarbij aan mijn ouders werd uitgelegd dat mijn groei wel onder de lijn van het gemiddelde zat. Nou, top.
Even voor de duidelijkheid; ik was hier 5 jaar, een kleuter. Ik was er zelf bij en zag die grafiek ook. Ik had donders goed in de gaten wat hier werd gedaan en wat hier werd verteld aan mijn ouders.
Uit beleefdheid en loyaliteit kon ik echter niets anders dan gewoon meedoen met deze quasi professionele poppenkast en braaf de rol van observatie-object vervullen.
Wat is er mis dan?
Op mijn 12e ging ik voor een dagopname naar het ziekenhuis, omdat ik nog steeds erg klein van stuk was vergeleken met de gemiddelde lengte van mijn leeftijdsgenoten. Ik was 1.36 meter in de brugklas; dat is inderdaad niet zo heel groot als je het relatief bekijkt. Dusja… wat is er mis?
In het ziekenhuis werd zodoende gekeken naar onder andere de groei en staat van mijn hand. Aan de hand van mijn hand kon men dan bepalen of ik extra groeihormonen ‘nodig zou hebben’ of niet. Dit bleek uit het onderzoek niet van toegevoegde waarde te zijn, dus ging ik na deze dag gewoon weer naar huis. Fijn.
Maar goed… wat is er mis?
Met deze vraag word je van jongs af aan tot zelfs in je volwassen leven continu beoordeeld; op wat er niet goed gaat, op wat er mist. En dit fenomeen laat hoe dan ook grote sporen na bij een mens.
Je kind huilt wat veel, het is te klein of te groot, het is te dun of te dik, het stelt veel vragen, het moet lang nadenken, het is te stil of te druk, het is te langzaam of het gaat te snel…
En hier komt ie; vergeleken met anderen!
Hier heb je dus helemaal niets aan aangezien je een geheel eigen persoon bent.
Wel, ik trap er zelf niet meer in inmiddels. Hoewel het me wel diep raakt dat dit aan de lopende band met mensen gebeurt. En het zit ‘m in de subtiele dingen die al tijdens de zwangerschap bij ouders en baby’s gebeuren. Een vader en moeder voelen dit, het kind dus ook.
Door het benadrukken van wat er zou missen of niet goed zou zijn, raak je mensen op hun zwakste plek; zeker als het om een jong kind gaat en om ouders die een baby verwachten of net hebben gekregen.
Ga maar na wat er met je gebeurt als iemand je aanspreekt op wat er tekortschiet, achterloopt of mist in vergelijking met ‘het gemiddelde’ of ‘het ideaal’. Geen fijn gevoel toch? Het laat je tenminste even achter de oren krabben… Veel vaker nog echter, raken mensen er onterecht chronisch onzeker van of gaan zelfs volledig in dit soort beweringen over henzelf of over hun kind geloven… dat er dus blijkbaar iets aan hen ontbreekt.
Wel, dat is niet zo. Je bent namelijk perfect zoals je bent. Maar we zijn er over het algemeen zo enthousiast in doorgeslagen om overal een meetlat naast te leggen, dat alles en iedereen met elkaar wordt vergeleken met destructieve gevolgen voor een mens van dien. En dan moeten kinderen en volwassenen later weer op allerlei ‘cursussen’ om hun zelfvertrouwen te verbeteren enzo, “want hij of zij is zo onzeker…”. Vat je ’m?
We doen het zelf, mensen.
Dus… wat als we nu over het algemeen zouden gaan kijken naar wat er wel is, in plaats van wat er niet is? Je mond zal dan openvallen van verwondering.
Iedereen is namelijk uniek. Iedereen heeft unieke kwaliteiten en eigenschappen. Wanneer je die gaat zien én in kleine en grote mensen gaat bevestigen en aanspreken, groeien mensen op tot de sterke en prachtige personen die ze in wezen zijn. Dan kunnen mensen volledig ZIJN. En dan gaan ze stralen.
Kijk je naar wat er mist of kijk je naar wat er IS?
Vanuit het diepst van mijn hart nodig ik je graag uit voor dat laatste :).
Lieve groet,
Marloes Bakvis
Coachprofessional en ervaringsdeskundige
Stralende Kleuren Kindercoaching
T: 06-83822458
W: www.stralendekleuren.nl
Mijn naam is Marloes Bakvis. Ik ben coachprofessional, ervaringsdeskundige en eigenaar van Stralende Kleuren Kindercoaching. Ik help kinderen, jongeren, ouders en (jong)volwassenen – die hun echte, vrolijke zelf niet meer zijn en die vastlopen in het leven – om hun eigenheid, geluk, zelfvertrouwen, levenslust en plezier weer terug te vinden.
Neem gerust telefonisch contact met me op – op telefoonnummer 06-83822458 – voor een kosteloos en vrijblijvend kennismakingsgesprek. Spreek bij geen gehoor een voicemailbericht in met je naam, vraag en telefoonnummer en ik bel je binnen één werkdag terug.