Al van jongs af aan is ‘leeftijd’ toch wel een aanwezig onderwerp in mijn leven. Beter gezegd, de leeftijd die anderen denken dat ik heb. Mijn lengte is hierbij een belangrijke factor. In de klas was ik altijd de kleinste en dat is ook nu in haast ieder gezelschap met mijn 1.55 m nog steeds zo.
Ik kan me nog zo goed herinneren hoe dit voor mij vaak tot vreemde en ook frustrerende situaties leidde…
In een pretpark wilde ik eens samen met een vriendinnetje graag in een stoeltjeslift, waarmee je van bovenaf heel het park kon zien. Ik was 9 jaar en mijn vriendinnetje was 7 jaar, maar ik was wel een kop kleiner dan zij. Tja, zij was nu eenmaal groter dan gemiddeld en ik kleiner. De vrouw bij de attractie zei dat ik er niet in mocht zonder een volwassene. We legden uit dat ik al 9 was, maar dat geloofde ze tot mijn ergernis niet. Uiteindelijk mocht ik er van haar in op één voorwaarde… dat mijn vriendinnetje (van 7!) met mij meeging… We keken elkaar vol verbazing aan, maar besloten dat het nu maar slimmer was om gewoon in te stappen.
Toen ik in de brugklas zat, was ik 1.36 m en dat viel op. “Hé rugzak, waar ga je met dat meisje naartoe?” was een uitspraak die vaak naar me geroepen werd.
Op 13-jarige leeftijd ging ik in de zomervakantie een keer zwemmen met een vriendin uit mijn klas. Daar kwam zij een bekende tegen en ze vertelde hem dat we in het nieuwe schooljaar net als hij ook naar de tweede klas gingen. Hij heeft mij toen heel hard uitgelachen, wees naar me en riep: “Huh? Zij? Ja hoor, echt niet!”. Die kwam behoorlijk binnen…
Rond diezelfde leeftijd hielp ik in de zomer ook mee als leiding bij de kindervakantiewerk-week in mijn dorp. Daar stak ik met mijn lengte natuurlijk ook niet boven alle kinderen uit. Zo is er destijds door de hoofdleiding een keer naar me geroepen: “Hé, ga jij ook eens lekker een ijsje halen!”. Toen ik me omdraaide, zag hij pas dat ik iemand van de leiding was.
Vanaf mijn 16e ging ik in het weekend met mijn vriendinnen gezellig stappen. Ik werd er vaak als enige van de groep tussenuit gehaald om mijn identiteitsbewijs te laten zien. Mijn vriendin van 15 jaar – en dus officieel niet oud genoeg – werd echter altijd zonder problemen binnengelaten. Op die leeftijd voelde dit echt niet fijn. Zo werd ik tot aan mijn 25e (geen grapje) nergens binnengelaten, voordat ik kon laten zien dat ik toch echt 16 jaar was…
Toen ik op mijn 25e lesgaf aan groep 5 kwam het meerdere keren voor dat een collega die mijn klas binnenkwam aan de kinderen vroeg: “Hé, waar is jullie juffrouw?”. Ik zat op dat moment dan gewoon midden in de klas naast één van de kinderen om iets uit te leggen.
Ook nu word ik geregeld voor jonger aangezien dan dat ik ben. Als iemand aan de deur komt voor het goede doel, vraagt men nog wel eens ter verificatie of ik één van de hoofdbewoners ben van dit huis.
In de supermarkt wordt er nog vaak om mijn identiteitsbewijs gevraagd als in mijn volle boodschappenkar 1 fles rode wijn zit.
In netwerkgesprekken vragen mensen me soms nog letterlijk hoe oud ik eigenlijk ben, omdat ze gaandeweg het gesprek bij zichzelf merken dat wat ik hen bijvoorbeeld vertel over mijn opleidings- en arbeidsverleden niet helemaal past bij de jongere leeftijd die ze denken dat ik heb.
Ik kan het tegenwoordig ook voorspellen als de vraag eraan komt. Eerst zie ik mijn gesprekspartner namelijk in gedachten rekenen en vervolgens een frons in het voorhoofd krijgen… en dan komt ie: “Hoe oud ben jij eigenlijk?”.
Over een maand ben ik 32 jaar.
Dergelijke ongemakkelijke situaties worden door de ander meestal afgerond met: “Ach, dat is juist een compliment!” en “Later ben je hier juist blij mee!”. Mm-mm, yep.
Oké, ik geef toe, ik draag in het dagelijks leven geen hoge hakken, gebruik niet veel make-up en loop niet in de nieuwste mode. Nee, ik draag schoenen waarop ik goed kan lopen, gebruik alleen een beetje mascara en heb kleding aan die ik fijn vind zitten en waar ik me tenminste normaal in kan bewegen.
In mijn geval is het zo dat ik altijd jonger word geschat, maar het gebeurt ook veel dat kinderen en jongeren met een gemiddeld langere lengte of ouder uiterlijk worden overschat op hun kennis en kunde. Dit kan evengoed ongemakkelijke situaties opleveren en het kind of de jongere keer op keer het gevoel geven dat het niet slim genoeg is of iets niet goed kan.
Mensen kunnen heel veel verschillende ‘verpakkingen’ hebben. Dan heb ik het dus puur over de buitenkant.
Ik ben onlangs de uitdaging aangegaan om dit op persoonlijke wijze in beeld te brengen voor dit blog. Aan mijn goede vriendin en styliste Denise Landveld heb ik gevraagd om mijn uiterlijk in één middag om te toveren tot dat van personen van verschillende leeftijden.
Dit was geweldig leuk om te doen. We zijn zeer gefocust en serieus aan de slag gegaan, maar wat hebben we ondertussen ook ontzettend gelachen!
Hieronder zie je het resultaat van deze middag. Door het veranderen van mijn buitenkant kan ik er uitzien als een 10-jarige, een puber, een 20-jarige, een 30-jarige en als een vrouw van middelbare leeftijd…
Styling en fotografie: Denise Landveld
Verschillende verpakkingen, dezelfde inhoud.
Hoe verschillend ik er van de buitenkant ook uit kan zien; van binnen ben en blijf ik nog altijd wie ik werkelijk ben.
Op momenten dat ik jonger word geschat en voor kleiner word aangezien dan dat ik van binnen echt ben, voel ik me totaal niet serieus genomen. Er wordt dan in eerste instantie alleen maar naar de buitenkant gekeken.
Dit geldt ook voor heel veel kinderen en jongeren. Ik zie het bij jonge kinderen bijvoorbeeld wel eens gebeuren dat zij reacties van volwassenen krijgen in de zin van: “Ach, kijk nou toch, wat schattig!”. En dit, terwijl een kind dan juist hartstikke serieus was en iets belangrijks te vertellen had! Ik heb het als kind zelf meegemaakt en kan me dit nog feilloos herinneren.
Reken maar dat kinderen en jongeren kleinerende blikken of opmerkingen van volwassenen in de gaten hebben. Zij voelen exact aan wanneer ze serieus genomen worden en écht gezien en gehoord worden of niet. Tussen oppervlakkige aandacht en oprechte aandacht zit namelijk een wereld van verschil.
Als je een kind of jongere échte aandacht en ruimte geeft, zodat hij / zij de eigen en wijze binnenwereld aan je kan tonen, kun je je verwonderen over wat daar te zien en te leren valt.
Het is zaak dat kinderen en jongeren op de juiste wijze ondersteund worden en het vertrouwen krijgen om hun unieke persoonlijkheid, talenten, werk- en zienswijze te kunnen en mogen uiten aan de buitenwereld.
Kinderen en jongeren mogen hun binnenwereld met een gezonde dosis zelfvertrouwen naar buiten leren brengen, zodat zij verder kunnen ontwikkelen wat zij nu juist zo ontzettend goed kunnen. Op die manier worden het gezonde en gelukkige mensen die – in plaats van zich inhouden, terugtrekken, aanpassen en burn-out raken – voldoening ervaren en plezier hebben in het leven, een bijdrage kunnen leveren aan de maatschappij en écht iets kunnen betekenen voor de wereld.
De buitenkant is slechts een buitenkant. Het is de kunst om daar voorbij te kijken.
Een persoon is zóveel meer dan alleen zijn / haar uiterlijk of leeftijd.
Aandacht voor wat iemand te vertellen heeft, wat er bij iemand van binnen gebeurt en wie iemand van binnen werkelijk is; dáár ben ik als kinder- / jongerencoach en als mens in geïnteresseerd.
Lieve groet,
Marloes
20… euh, nee…
… bijna 32 jaar
Mijn naam is Marloes Bakvis. Ik ben kinder- / jongerencoach en eigenaar van Stralende Kleuren Kindercoaching in Boxtel. Ik begeleid kinderen en jongeren van 4 tot 21 jaar – die hun echte, vrolijke zelf niet meer zijn – om hun eigen geluk, zelfvertrouwen, levenslust en plezier weer terug te vinden. Ik help introverte hooggevoelige kinderen, maar ook temperamentvolle kinderen met een (ijzer)sterke eigen wil! Gedurende mijn begeleiding aan kinderen en jongeren bied ik ook ouders ondersteuning en inzichten tijdens dit proces, zodat we samen toewerken naar een positieve verandering in het welbevinden van het kind en daarmee voor de sfeer in het hele gezin.
W: www.stralendekleuren.nl – T: 06-83822458 – E: marloes@stralendekleuren.nl