Kinderen voelen zoveel.
En tegelijkertijd is het onder woorden brengen van hun binnenwereld naar buiten toe vaak (nog) onmogelijk.
Althans, als je het dan dus hebt over verbale communicatie.
Als kind heb ik zelf ervaren dat het voelde alsof er een soort onzichtbaar schild zat tussen mij en volwassenen; wanneer mijn ware boodschap niet echt bij hen aankwam.
In mijn beleving liet ik dingen heel duidelijk merken. Ik zag dit bij mijn leeftijdsgenootjes ook. En dan toch paste de reactie van een andere vader of moeder, van een leerkracht of andere volwassene niet.
Als kind zag ik al hoe er onbegrip was in de communicatie tussen volwassenen en kinderen. In mijn ogen begrepen volwassenen kinderen vaak niet echt.
Toen kon ik dat niet goed begrijpen. En nu ik zelf volwassen ben, zie ik dat volwassenen dit heus niet expres doen… haha.
Maar ik zie wel waar het ‘m in zit en waar ‘het onzichtbare schild’ de verbinding in de communicatie tussen kinderen en volwassenen kan blokkeren.
Weet je wat het is…
Het zit ‘m niet in de woorden. Een kind vertelt met zijn hele lichaam. Kun jij dat ook zien?
Kinderen schrijven brieven met hun ogen.
In de ogen van een kind zie je de taal. Daar lees je zijn of haar verhaal.
Volwassenen zijn vaak bezig in hun hoofd; om dingen te weten, te begrijpen, te analyseren en te snappen. Volwassenen communiceren vaak d.m.v. te praten; in woorden en volzinnen.
Kinderen communiceren veel meer non-verbaal en in energie.
Ja, als je dit zo bekijkt, dan is het te begrijpen waarom kinderen en volwassenen elkaar soms niet bereiken… De boodschap van de een is ‘ongrijpbaar’ voor de ander.
Wil je als volwassene beter kunnen ‘weten’ en ‘snappen’ wat jouw kind nodig heeft of wat het bedoelt, dan is het de kunst om alle non-verbale signalen te gaan waarnemen. Echt zien.
Op welke momenten heeft een kind bijvoorbeeld kleur in zijn gezicht en wanneer trekt de kleur uit het gezicht?
Hoe ademt een kind; gespannen of ontspannen? Of houdt het de adem op sommige momenten volledig in?
Wat doet het kind in bepaalde momenten met zijn handen, voeten of benen? Speelt het weleens met de haren, bijt het nagels…? Waar of wanneer dan precies?
Kijkt het kind je echt aan, kijkt het weg? Heeft je kind een aanwezige of afwezige blik?
En wanneer stralen de ogen van jouw kind nu werkelijk?
Zie je je kind van binnen weleens huilen; ook op momenten dat er fysiek geen tranen te zien zijn…?
Kinderen schrijven brieven met hun ogen.
Ik wil je graag uitnodigen om hier vanuit nieuwsgierigheid eens je aandacht op te richten.
Wat wil een kind jou werkelijk vertellen?
Lieve groet,
Marloes Bakvis
Coachprofessional en ervaringsdeskundige
Stralende Kleuren Kindercoaching
… Voor gevoelige, wijze kinderen die vastlopen in het leven en van wie de ogen niet meer stralen ...
In een coachtraject op maat help ik kinderen spelenderwijs en tevens bied ik ondersteuning aan ouders. Met elkaar gaan we op weg naar meer verbinding, rust en geluk.
Met hart en ziel help ik jullie, zodat ook jullie kind weer gaat stralen. Je bent van harte welkom om een gratis en geheel vrijblijvend intake gesprek aan te vragen.