“Hé Marloes, wat doe jij nu eigenlijk precies als een kind bij jou komt?”
Deze vraag krijg ik regelmatig en ik vind het erg leuk om je in dit blog iets meer te vertellen over mijn manier van kindercoaching.
Wanneer een kind bij mij komt, volg ik het kind volledig in zijn of haar interesses, mogelijkheden en tempo op dat specifieke moment. Als een kind toe is aan iets rustigs, gaan we bijvoorbeeld tekenen, kleien of een spel doen. Maar na een dergelijke activiteit kan het ook gebeuren dat het kind spontaan zin krijgt om te gaan dansen op zijn of haar favoriete muziek en dan gaan we dansen!
Als het kind behoefte heeft om lekker naar buiten te gaan, dan gaan we naar buiten. We gaan bijvoorbeeld takken zoeken en hier heel ver mee gooien, een zandkasteel maken, op ‘bloemenjacht’, mooie schelpen of stenen zoeken, stoepkrijten, met waterballonnen gooien of spelen met bellenblaas. We huppelen of gaan zo hard mogelijk rennen. Als we buiten zijn, zit ik vaak in een oogwenk samen met het kind bovenin een klimrek, op een schommel, trampoline of op een hoge glijbaan. Een paar weken geleden nog ging ik samen met een kind steppen en skateboarden.
Het zijn activiteiten die de kinderen, die ik begeleid, graag doen en die ik zelf ook heel leuk vind! Als ik terug ga kijken naar mijn eigen leven, is bewegen altijd belangrijk voor mij geweest. Dansen op muziek, in de touwen slingeren tijdens gym, trampoline springen, rennen op je hardst, klimmen, skeeleren, (tafel)tennissen, beachvolleyballen, paardrijden, (water)skiën, streetdance, bootcamp. Het is voor mij heel duidelijk; bewegen geeft mij veel plezier en dat is ook zeker wat ik bij de kinderen zie die bij mij komen.
Tijdens mijn post-HBO Vakbekwaam Bewegingsonderwijs heb ik zelf gave en uitdagende oefeningen mogen uitvoeren, maar bovenal heb ik hierdoor ook de kennis en ervaring opgedaan en het vertrouwen gekregen om kinderen hierbij verantwoord te begeleiden. Met andere woorden, ik deins er niet voor terug als een kind vraagt of ik meega in het klimrek. Sterker nog, ik doe met alle plezier mee!
Op het eerste gezicht lijken dit normale en simpele bezigheden; tekenen, dansen, klimmen, spelen. Voor een voorbijganger lijkt het wellicht ‘slechts’ spelen. Echter, tijdens deze momenten gebeuren er voor mij als kindercoach interessante dingen en juist dan vindt mijn coaching plaats.
Gedurende deze activiteiten zie en hoor ik het kind. Het zit ‘m in hele kleine dingen die mij van nature gemakkelijk afgaan. En hierbij gaat het dan vooral om het non-verbale; het zien en teruggeven wat niet met specifieke woorden gezegd wordt.
Om een voorbeeld van één van mijn cliënten te geven; De avond voordat ik zou gaan kennismaken met een jongen van 5,5 jaar, had hij tegen zijn moeder gezegd dat hij er geen zin in had en écht niet met mij zou gaan praten. Ik liet de moeder weten dat dit geen enkel probleem was en dat we samen gewoon iets leuks zouden gaan doen. Bij het eerste oogcontact met deze jongen voelde ik meteen dat het goed zat. We hebben een spel gedaan, gepuzzeld en zijn nog naar buiten gegaan. Oja, en over dat praten? Aan het einde van deze kennismaking wist ik álles over de film Frozen… Wat kon deze jongen spontaan en enthousiast vertellen! De tweede keer dat we een coachsessie hadden afgesproken, stond hij te popelen om mij weer te zien en heeft hij voorafgaand urenlang aan zijn moeder gevraagd “Wanneer gaan we nou?”.
Dus, moet een kind praten over bepaalde onderwerpen of ongemakkelijke vragen beantwoorden als het bij mij is? Absoluut niet. Er gebeurt voor mij juist zo ontzettend veel in datgene wat niet gezegd wordt en tijdens fijne, plezierige activiteiten die passen bij het desbetreffende kind. Vanuit mijn observaties kan ik vervolgens de ouders weer volop informeren en inzichten bieden. Ouders leren op een andere manier naar hun kind kijken en met hun kind communiceren en dán vindt er een interessante transformatie plaats.
