Haasten, rennen, opschieten… ken je dat?
Veel gezinnen hebben een volle agenda. Je moet werken, wassen, poetsen, boodschappen doen, kinderen ophalen, naar de zwemles, voetbal, hockey, tandarts, avondeten koken, een kinderfeestje organiseren en nog veel meer…
Vaak zitten je dagen vol en ben je vooral druk bezig met het achter je planning en afspraken ‘aanhollen’. Het lijkt wel of er te weinig uren in een dag zitten. Je hebt veel aan je hoofd, krijgt te weinig slaap, bent daardoor eigenlijk voortdurend moe en kan niet veel meer hebben.
Hierdoor kan het wellicht zo zijn dat je soms écht waardevolle zaken met betrekking tot je kind onbewust over het hoofd ziet of dat je in bepaalde situaties zelfs je kind niet meer echt ziet.
Ik zal hiervan een waargebeurd voorbeeld geven:
Aan de overkant van de straat zag ik onlangs twee moeders wandelen. Eén moeder duwde een kinderwagen en naast de andere moeder liep een jongen, een kleuter. Het stel liep langs een kraanwagen van twee glazenwassers, die net hun spullen weer aan het opruimen waren. Terwijl de twee moeders met de kinderwagen doorliepen, bleef de kleuter stilstaan om naar de kraanwagen te kijken. Even verderop kreeg de moeder van deze jongen in de gaten dat haar zoon niet meer naast haar liep. Ze draaide zich om en begon hem te roepen. De jongen reageerde niet, dus de moeder riep nog een aantal keer dat hij moest komen. Hij keek wel af en toe naar haar, maar draaide zich daarna gewoon weer om naar de kraan. De moeder keek een beetje boos. Na ongeveer vijf keer roepen, liep de moeder een stukje terug naar haar zoon en uiteindelijk hoorde hij haar. Hij liep naar zijn moeder toe, waardoor ze weer verder konden.
Lieve ouders, graag wil ik voor jullie deze situatie van een andere kant belichten door te beschrijven wat ik met mijn ogen zag, toen ik naar deze jongen keek…
Ik vond het prachtig om te zien wat er gebeurde toen de jongen plotseling stil ging staan. Vol verwondering keek deze kleuter naar de grote wagen die voor hem stond. Het was alsof hij nog nooit zoiets moois en gaafs had gezien! Hij wees enthousiast naar de hoge kraan en kletste spontaan met de glazenwasser die ernaast stond. De jongen keek ook een paar keer naar zijn moeder, trots wijzend naar de enorme wagen. Hij had een grote lach op zijn gezicht en bleef minutenlang gefascineerd, met volle aandacht en met stralende ogen naar de kraanwagen kijken. De motor van de kraanwagen stond aan en maakte veel lawaai. De jongen kon zijn moeder onmogelijk horen roepen van die afstand. Na een paar minuten kreeg hij in de gaten dat zijn moeder naar hem toe kwam lopen en dat ze wilde dat hij kwam. Vrolijk huppelde hij naar zijn moeder toe, terwijl hij volop vertelde over en wees naar wat hij zojuist had gezien. Ook toen ze al verderop in de straat liepen, keek de jongen nog een paar keer achterom naar die indrukwekkende kraanwagen…
In de drukte van alledag kijken wij als volwassenen waarschijnlijk niet echt meer op of om voor zoiets als een kraanwagen van de glazenwasser. Dat ken je al of je interesseert je er gewoonweg niet zo voor. Echter, voor deze kleuter was dit misschien wel de eerste keer dat hij zoiets zag en hij vond het heel bijzonder. Stel je bijvoorbeeld eens voor dat je tijdens een normale wandeling naar de supermarkt ineens een prachtige olifant door de straat ziet lopen! Zoiets heb je hier in Nederland toch nog nooit gezien? Dat is bijzonder, indrukwekkend en de moeite waard om even voor stil te staan en te bekijken. Wel, ongeveer zo was de kraanwagen dat ook voor deze jongen.
Het allerliefste wil je zo’n mooie ervaring dan delen met iemand, met degene die dichtbij je staat en van wie je houdt. Je wilt gehoord worden in dat wat jij ziet, wat jou interesseert en wat je wilt vertellen. Zo voel je je erkend en begrepen in wie je bent. Dit is ook wat deze jongen graag wilde toen hij de kraanwagen enthousiast aanwees aan zijn moeder.
Deze kleuter was bezig om zijn wereld te ontdekken en om zich te verwonderen over het moois wat hij om zich heen zag. Iets waar wij als volwassenen wellicht vaker bij mogen stilstaan als we weer eens aan het rennen en het vliegen zijn. Misschien is het mogelijk om wat punten in de agenda te schrappen, zodat we wat langzamer kunnen wandelen om ook eens door de ogen van het kind mee te kijken, het kind te begrijpen en zijn of haar wereld en plezier te kunnen delen.
