In mijn ogen is ware wetenschap de kunst om het niet te weten.
Tja, weten. Wat weet jij nou eigenlijk?
Als kind gaan we naar school om dingen te leren; vooral om dingen te leren WETEN.
En nu als volwassenen weten we het allemaal. Toch? Of niet?
Zo, dit wordt volgens mij een lekker abstract verhaal…
Wat ik concreet probeer te zeggen is het volgende…
Een kind verwondert zich van nature over het leven. Het is nieuwsgierig, gaat op ontdekking en het leert. Precies een ware wetenschapper!
Maar wat doen wij als volwassenen vaak; wij denken alles te weten en dit ‘weten’ leren wij kinderen van jongs af aan. Gras is groen, 1 + 1 = 2, een koe zegt ‘boe’. Zo is het.
Goed, eenmaal volwassen zie je als het goed is inmiddels dat het leven niet zo zwart-wit is. Een burn-out of een andere schokkende gebeurtenis in je leven, kan je hiervoor zo mooi even door elkaar schudden.
Dan krijg je de kans om opnieuw te gaan kijken, als een kind. Dan zie je in dat al je opties open zijn en dat er in het leven oneindig veel mogelijkheden zijn. Er is niet één, maar er zijn ontelbaar veel antwoorden te bedenken op één vraag…
Tja, en zie jij als volwassene – die als kind geleerd heeft om ‘het’ te weten – dan door de bomen het bos nog? Weet je dan nog hoe ‘het’ moet of waar je heen moet?
Of is dat iets wat je niet kunt weten, maar wat je intuïtief aanvoelt?
En als dat zo is, hoe doe je dat dan… voelen?
Van kleins af aan heb je geleerd om te weten, maar heb je ook geleerd om te voelen?
Mijn punt hier, lieve ouder, is dat kinderen van nature zo prachtig kunnen voelen. Ook kunnen zij als geen ander hun aandacht richten op dat wat hen nieuwsgierig maakt.
Een voorwaarde hiervoor is wel dat ze de ruimte krijgen om het niet te weten en het puur en met hun eigen beleving te mogen waarnemen. Gras kan namelijk ook best geel of bruin zijn… of zwart als het verbrand is.
Gisteren nog wilde een meisje in mijn praktijk een gele banaan schilderen, “want bananen zijn geel”. Toen ze haar kwast echter op het schilderdoek zette, bleek dat er nog zwarte verf aanzat. De banaan werd dus niet geel, maar zwart. Ze zei: “Oh, nu is de banaan zwart geworden…”. Ze bleef even stil en zei vervolgens: “Nou ja, dan is het een rotte banaan!”. Geniaal, toch?
Het leven is niet zo zwart-wit.
Er is niet één antwoord op een vraag.
Er is niet één weg naar een bestemming.
Om werkelijk te LEVEN is het de kunst om het niet te weten; om puur waar te nemen en je te verwonderen. Precies zoals jonge kinderen dit van nature doen.
Lieve groet,
Marloes Bakvis
Coachprofessional en ervaringsdeskundige
Stralende Kleuren Kindercoaching
… Voor gevoelige, wijze kinderen die vastlopen in het leven en van wie de ogen niet meer stralen ...
In een coachtraject op maat help ik kinderen spelenderwijs en tevens bied ik ondersteuning aan ouders. Met elkaar gaan we op weg naar meer verbinding, rust en geluk.
Met hart en ziel help ik jullie, zodat ook jullie kind weer gaat stralen. Je bent van harte welkom om een gratis en geheel vrijblijvend intake gesprek aan te vragen.