Vroeger ging ik altijd voor een 10.
Geen 7, 8 of 9. Nee, een 10.
Dan was het goed genoeg.
Dan was ik goed genoeg.
Ik legde de lat hoog voor mezelf.
Ik streefde naar perfectie.
Fouten maken, stond ik mezelf niet toe.
Op de middelbare school nam ik het hoogst en breedst mogelijke vakkenpakket, zodat ik later een zo goed mogelijke studie zou kunnen gaan doen. En dit dan weer, zodat ik daarna een zo goed mogelijke baan zou kunnen hebben.
Als kind vroeg ik mezelf al af hoe ik later toch ooit een huis kon kopen, want dan moest je wel heel veel geld hebben… Dus ik streefde naar het beste en het hoogst haalbare. In ALLES.
Op school, in alle sporten die ik deed, tot in het maken van een tekening.
Een misstap was niet toegestaan door mezelf. Bij één verkeerde lijn op mijn papier raakte ik gefrustreerd, scheurde ik het aan flarden en begon ik op een nieuw, wit vel.
En oh… wat maakte ik het mezelf moeilijk.
Met zo’n hoge lat stonden op de basisschool de tranen al in mijn ogen als de leerkracht vertelde dat we een week later een proefwerk zouden krijgen. In paniek kwam ik dan thuis.
Kun je je voorstellen welke hoge druk het kan geven als je 0 fouten mag maken? Ondraaglijk.
Bovendien ontneemt het je álle kans om iets te mogen leren. Immers, om te kunnen leren en groeien móet je wel fouten maken.
Dus ja, cijfers… lekker belangrijk…
Op pure doorzettingsvermogen en op mijn laatste krachten behaalde ik uiteindelijk een gymnasiumdiploma.
En toen… had ik geen idee wie ik nu eigenlijk was of wat ik überhaupt nog wilde in mijn leven. Ik was op.
Ik heb hierna toch verschillende studies afgerond (met succes uiteraard) en de bijbehorende beroepen uitgevoerd. Maar zonder echt gelukkig te zijn en zonder hierin echt mezelf te kunnen zijn.
Tijdens het streven naar het behalen van de hoogste cijfers ben ik gaandeweg grandioos mezelf verloren.
Na 3 burn-outs, een depressie en een helse zoektocht verder… vond ik op mijn 30e met behulp van een goede coach flarden van mijn ware zelf terug. Deze heb ik toen vastgegrepen en nooit meer losgelaten.
Stukje bij beetje ging mijn innerlijke vuur weer branden. En ondertussen ontdekte ik meer en meer wie ik ook alweer was en leerde ik mijn werkelijke verlangens voelen.
Ik leef, werk en doe nu precies zoals dat bij mij past!
En raad nu eens welke kinderen er veel in mijn praktijk komen?
Juistem… de kinderen die gaan voor het hoogst haalbare en voor perfectie, maar die ondertussen gebukt gaan onder de druk die ze zichzelf hiermee opleggen.
En de ouders zijn met stomheid geslagen. Want deze kinderen hebben dit niet van hen.
Ouders vertellen mij namelijk altijd: “Het maakt mij helemaal niet uit wat mijn kind later gaat doen, als het maar gelukkig is!”.
Bizar, hè?
Hoe komen kinderen toch aan dit uitputtende streven naar scores en resultaten?
Ik weet ‘m wel…
Maar dat is een onderwerp voor weer een andere keer.
Lieve groet,
Marloes Bakvis
Coachprofessional en ervaringsdeskundige
Stralende Kleuren Kindercoaching
… Voor gevoelige, wijze kinderen die vastlopen in het leven en van wie de ogen niet meer stralen ...
In een coachtraject op maat help ik kinderen spelenderwijs en tevens bied ik ondersteuning aan ouders. Met elkaar gaan we op weg naar meer verbinding, rust en geluk.
Met hart en ziel help ik jullie, zodat ook jullie kind weer gaat stralen. Je bent van harte welkom om een gratis en geheel vrijblijvend intake gesprek aan te vragen.